Sonun başı- deja vu ..! -Şulem'e .

Sen benim Can'ımsın..

Can yoldaşımsın.

Sırdaşımsın.

Sığınacak limanımsın ; Şulem ...

Şimdi de kader arkadaşımsın...

Yazılarımız ne kadar da benziyor seninle :(

Aynı , tıpa tıp :(

Arada çok yok; 2 ay .

Sen; Ben oldun 2 ay evvel , şimdi Ben; Sen oldum canım!

Zaman akıyor, geçiyor be Şulem.

Öyle bir geçiyor ki hemde sen bile şaşıp kalıyorsun.

Bakıyorsun şöyle bir eskiye ; sanki dünmüş gibi geliyor sana.

Ama değil. Dün değil işte!

O 2 ayda neler yaşandı ki kim bilir ?

Kim bilir ?

Hep teselli sözcükleri dudaklarda.

Ama teselli var mı ki ?

Tesellisi var mı bunun ; Rab'den başka ?

Ben sana hiçbir şey söyleyemedim canım arkadaşım.

Dudaklarım kilitlendi.

Sözcükler silindi beynimden sanki.

Çıkmadı ki ağzımdan laflar.

Çünkü biliyorum kim ne derse desin seni anlayacak olan senin gibiler.

Benim gibiler.

Sen gibi Ben.

Ağlayacaksın. Ama haykırmayacaksın.

Üzüleceksin. Ama Sabredeceksin.

Dayanacaksın ve vuslatı bekleyeceksin.

Bak babalarımız orada kavuştu .

Dünyada olmayan orada oldu...

Benim babacığıma selamlar götürdü senin babacığın.

Özlemimizi aldı götürdü bizim.

Hasretimizi.

O kadar büyük bir şey ki bu benim için.

Sarılamadığım babama bir dokunuş adeta.

Eli elime değemeyen babama uzanan bir el...

Sohbet edemediğim babamın sohbet arkadaşı olsun baban.

Biz nasıl birbirimizin canıyız; onlar da can olsunlar birbirlerine.

Bize baksınlar...

Onlara layık olduğumuzu görsünler...

Görecekler biliyorum; biliyorsun...

Onların kızları olduğumuzu , ölümü nasıl taşıdığımızı görsünler...

Gururlandıkları kızlarıyla tekrar gururlansınlar...

Çünkü bizler de onlarla gururlanıyoruz.

"İyi ki babam"ız onlar diyoruz.

Seviyoruz ...

Seveceğiz ...

Özlüyoruz...

Özleyeceğiz...